พิจารณาตนเอง
สารพัด ที่จะรู้ เป็นครูเขา
ตัวของเรา แล้วทำไม ไม่สั่งสอน
ปล่อยให้ยุ่่ง นุงนัง ไม่สังวร
ครวผันผ่อน แก่ยุ่ง นุงทั้งปวงฯ
อันโลโภ โทโส โมโหนี้
เป็นราคี ของใจ อันใหญ่หลวง
เป็นมูลราก ราคิน สิ้นทั้งปวง
คอยเหนี่ยวหน่วง ให้นุง อยุ่งหัวใจฯ
โอ้ร่างกาย ของเรา มันเน่าแน่
ไม่มีแปร เปลี่ยนผัน หันไฉน
ต้องรู้ตัว อยู่เสมอ อย่าเผลอใจ
ส่ิงใดใด ควรทำ รีบจ้ำเอยฯ
ธรรมะจากสวนแก้ว
