บันทึกลับ..บทที่ 1"กว่าจะมาเป็น...ผม(พงษ์ นวดประกอบเพลง)

[katoon]

รออ่านต่อนะครับ

[พงษ์]

7 ธันวาคม 2556

บันทึกลับตอนที่ 3
สวัสดีครับสมาชิกทุกท่าน ขอบคุณเป็นอย่างมากกับการติดตาม ในอีกมุมของผมนะครับ
จากที่เล่าถึงที่ไปที่มา ว่าสิ่งต่างๆ ที่ปูเส้นทางให้ชีวิตของผมต้องมาเจอกับ เรื่องต่างๆ เจอคนต่างๆ ที่เราไม่เคยคิดมาก่อน....ว่าจะได้มาเจอ ไม่รู้มีเหตุอันใดถึงได้มารู้จัก ถึงไม่มีเรื่องราวเกิดขึ้น  จนดึงชีวิตของผู้ชายบ้านนอกๆธรรมดาคนหนึ่ง ..เดินใกล้เข้ามากับทางเส้นนี้ แบบไม่เคยรู้เรื่องเลยว่าจะไปเจอกับอะไรบ้าง  ทุกวันทุกเวลามันมีอะไรมากมายที่เกิดขึ้นไม่แบบเราคาดเดาอะไรไม่ได้ เอาซะเลย..... สำหรับผมก็ต้องกลัวไปต่างๆนาๆ เป็นธรรมดาอยู่แล้วกับการที่ต้องตัดสินใจก้าวเข้าสู่งานที่ไม่เคยเรียนรู้มาก่อน  ไม่มีบททดสอบ ไม่มีการทดลอง         แต่ก็อย่างที่บอกล่ะครับ คนเราส่วนใหญ่ก็จะมองถึงปัญหาก่อน ว่าคนจะมองยังไงว่าหากรู้ผมทำงานแบบนี้ ?ที่แคร์ที่สุดคือพ่อแม่ครอบครัว ที่บ้านคนที่ผมรัก เพื่อนสนิทต่างๆ หรือ เพื่อนร่วมงาน จะคิดยังไงแล้วความปลอดภัย เสี่ยงขนาดไหน?  ผมจะเดินตามถนนมันจะเหมือนเดิมไหม..? มันจะทำให้ความคิด หรือ ชีวิตของผมเปลี่ยนไปรึปล่า...?
  ผมนั่งคิดทบทวนก่อนตัดสินใจทำงานนี้อยู่หลายวัน  แต่พอลองมามองถึงสิ่งดีๆ ที่มันอาจจะเกิดขึ้นคือ รายได้ที่จะพอช่วยลดปัญหา มันก็จำเป็นต้องเสี่ยงดวงละครับ อย่างน้อยงานนี้ผมก็ได้ช่วยครอบครัวได้อีกทาง ช่วยเหลือชีวิตผมบ้างในยามที่ลำบาก  ถ้ามองในเรื่องของงานนะครับ แต่ถ้ามองถึงเรื่องของความรู้สึกคงไม่ต่างกันกับหลายๆคนมองเลย..........
             แต่ความรู้สึกหรือ ศักดิ์ศรีที่ทุกคนเรามองกันมันมีค่าน้อยกว่าความจำเป็นที่มันเป็นปัญหาที่เราจะต้องเจอ          เราไม่ได้เกิดมาพร้อมทุกอย่าง จะไปเปรียบเทียบกับเพื่อนที่เขามีฐานะร่ำรวย ได้อยู่กับครอบครัวได้ไปเที่ยวที่ต่างๆมากมาย  ได้ทำงานมั่นคงในบริษัทมีชื่อ ผมไม่เคยไปโทษโชคชะตาว่าทำไม่คนเรามันมีไม่เท่า กัน  แต่ ปัญหาของคนเรามันมีมากน้อยต่างกัน  ก็ต้องแก้ปัญหาของตัวเอง ให้ได้ก่อน  เพราะปัญาหาของเราเราต้องช่วยตัวเอง เลยตัดความคิดตรงนั้นออกไปบ้าง เพราะหากเราจะเอาความขยัน เอาความสู้ทนที่เราเพียรพยายามทำมา ผมว่าทุกคนก็มีกัน ไปบอกกับใครต่อใครว่าผมขอข้าว ขอเงิน ขอลดปัญหาต่างๆ เพื่อแลกกับความขยัน หรือ ศักดิ์ศรีความเป็นคน จะมีใครล่ะ ครับ ให้เรามา.....ฟรีๆ  แทบไม่มีเลย
คิดถึง ….ช่วงที่ผมอยู่กับเพื่อนตอนนั้นลำบากสุดๆ เหมือนกัน ตอนที่กำลังหางานกัน..... วันแล้ววันเล่า โดนหลอกกันมา นั่งให้กำลังใจจนแทบท้อ มองหารอยยิ้มความสุขกันไม่มีเหลือบนใบหน้าเลยครับ  เพราะห้องเช่าก็พอแค่ได้นอนกัน ไม่มีแม้แต่ตู้เย็น ไม่มีโทรทัศน์ มีพัดลมตั้งพื้นเครื่องเดียวในห้องมืดๆ แคบๆห้องน้ำรวม แต่ตอนนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดคือที่มีที่ซุกหัวนอน มีอยู่บางช่วง  เงินไม่มีแม้แต่ข้าวที่จะซื้อกันกิน เพราะต้องรอตอนค่ำเพื่อจะมาเสริพที่ร้านอาหาร อาศัยรอกินที่ร้านเราต้องคอยเตือนกัน  กินน้ำไปก่อนถ้าหิว”นอนเอาแรงไว้  อย่าลุก อย่าเดินให้มาก เดี๋ยวร่างกายจะทำงาน  เดี๋ยวจะหิว” นอนคุยกันถึงบ้าน ถึงท้องทุ่งนา ที่มีเสียงนก สายน้ำ แถวบ้านตอนออกหาปูหาปลา ร้องเพลงนั่งเล่นกีต้ามีความสุข ด้วยกัน พูดไปพลางน้ำตามันไหลอยู่เรื่อยๆ ..............แถมเครียดเรื่อง เงินค่าเช่าไม่พอจ่าย ขอเขาผลัดไปอีกเดือน เจ้าของห้องเขาก็ไม่ยอม” ไม่มีจ่ายก็ขนของออกไป” แม้จะอ้อนวอน ขอเลื่อนเวลา อีกแค่ วันสองวัน ก็ยังไม่ได้เลยครับ สำหรับคนบ้านนอกอย่างพวกเรา ใครเขาจะมาแคร์ แม้เราจะประกาศให้ใครต่อใครเขารู้ว่า เราเป็นคนดีนะไม่เคยจี้ปล้น ไม่เคยหลอกใคร เป็นคนขยันขนาดไหน แค่ไม่มีเงิน  มันไม่มีประโยชน์หรอกครับ นี่หละครับ สิ่งที่จำเป็นที่ต้องมีเงิน ถึงจะอยู่รอดในเมืองนี้ได้ มันเป็นเรื่องปกติ ที่เรารู้ๆ กัน
      ตอนที่เราทุกข์ ลำบากเจอปัญหา คนที่เดินอยู่มากมายรอบตัวเราเขาคงไม่มีใครมาช่วยอะไรได้ เพราะทุกคนก็ต่างมีปัญหา เหมือนเรา  เราก็ไม่เคยเดินเข้าไปถาม หรือ เขาก็ไม่ได้มาบอกอะไรเรา เราเองต่างหาก ต้องช่วยตัวเอง ต้องรับผิดชอบชีวิตของใครของมัน นี่เป็นเรื่องที่ทุกๆคนรู้กันอยู่แล้วในสังคมใหญ่สังคมที่มีแต่การแข่งขัน  และ ทุกอย่างต้องแลกมาด้วยค่าใช้จ่ายตั้งแต่ ตื่นนอน จนหลับตาลง
          ปัญหามากมายมันอยู่ในหัวต้องมองข้ามความรู้สึก ของจิตใจออกไปให้ได้ ผมถึงกล้าที่จะเดิน เข้ามาในเส้นทางนี้ แบบสบายใจ เพราะไม่มีใครมาบังคับให้เราต้องทำ ผมทำเพราะเต็มใจจริงๆ และจำเป็นจริงๆ

             พี่วี..อธิบายรูปแบบงานต่างๆ นาๆว่างานมีแบบไหน ยังไง บ้างแบบคร่าวๆ ให้ผมรู้เบื้องต้น เพราะแต่ละงานจะแตกต่างกันไปกับลูกค้าแต่ละคน และรายได้ของทั้งผมและพี่วีกับแต่ละงาน ผมขอไม่พูดถึงรูปแบบละเอียดนักนะครับ แต่สิ่งที่ผมเริ่มทำตอนนั้นมันมีรูปแบบแตกต่างกัน กับทุกวันนี้มาก  พี่วีเข้าใจว่าผมเป็นผู้ชาย เลยเลือกลูกค้าที่เป็นผู้หญิงก่อน ในช่วงแรกๆ ลูกค้าคนแรกเป็นเพื่อนสนิทของพี่วี และ พี่วีพาผมไปส่งและนั่งทานข้าวเย็นเป็นเพื่อน ก่อนแนะนำตัวผมแล้วก็แยก กลับก่อน ให้ผมอยู่กับพี่ลูกค้าเอง ครั้งแรกนั้นผม ตื่นเต้นมาก ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว กลัวจะทำให้งานพี่เขาพัง กลัวทำอะไรผิดๆ ถูกๆ กลัวไปต่างๆนาๆ และอายสุดๆ เลยครับ พูดผิดๆถูกๆ เกร็งไปหมด           แต่พี่ลูกค้าคนนี้ เขาน่ารักมากๆ ครับ ให้เกียติและรู้ว่าผม กลัว อาย และตื่นเต้น ทำทุกอย่างให้ผม คลายอาการตื่นเต้นนี้   จนผมเริ่มคลายลงบ้างหลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ พี่เขาก็พาผมไปที่ห้อง คุยกันเรื่องต่างๆ ผมก็เล่าความเป็นมาว่ามาทำงานนี้ได้ยังไง? มารู้จักกับพี่วีได้ไง? คืนนั้นพี่เขาให้ผมนอนค้างกับพี่เค้าทั้งคืนเลยครับ... ตอนเช้าก็อุตส่าห์ขับรถมาส่งผมที่ห้องด้วย แถมนัดเจอผมอีกครั้งอีกในวันต่อมา     แต่รู้ไหมครับ…..? “ผมกับพี่เขาไม่ได้มีอะไรกันเลยครับ.”...... แต่มันทำให้ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่มีคนเข้าใจเราเข้าใจความจำเป็นของเรา  พี่เขาก็บอกว่า  ผมมีอะไรน่าสนใจและชอบในความจริงใจ และตั้งใจจริง  แล้วคืนต่อมาเราก็นัดกันอีก ผมรีบโทรบอกพี่วี ว่าพี่ผู้หญิงที่เจอเมื่อวาน นัดผมอีกรอบ.....พี่วี ”ตกใจ.” เลยครับ 
เพราะทั้งที่ผมไปนอนค้างกับเค้า และ เรื่องนัดต่อกัน  พี่ผู้หญิงคนนี้ ปกติ ไม่เคยมีใครค้างกับเค้าเลย  และ เค้าก็ไม่เคยเรียกเด็กซ้ำ  พี่วีเลย ....งง ว่าผมไปทำ อีท่าใหน ให้

   ........  ครั้งแรกผมได้ค่าตอบแทนมา ผมดีใจมากๆ เลยครับ  ไม่เคยได้รับเงินอะไรเยอะๆ  ขนาดนี้มาก่อนกับการทำงานครั้งแรก และ ครั้งเดียว แต่ก็กลัวๆ ในครั้งที่2 เพราะมันคงไม่ง่ายเหมือนครั้งแรกแน่ๆ  คืนต่อมาพี่เขามารับผมที่ทำงานเลยครับ ครั้งนี้ผมไม่ตื่นเต้น เหมือนครั้งแรกแล้วครับ  แต่ก็เป็นที่น่าพอใจครับ อาจเพราะพี่เค้ารู้ว่าผม ไม่เคยทำงานแบบนี้มาก่อน และ ต่างให้เกรียติซึ่งกันและกันครับ  พี่เขาขอพาผมไปเที่ยวต่างจังหวัด2 คืน ขอเหมาผมกับพี่วี  ผมก็ไม่กล้าปฎิเสธ ตอนที่ผมไปเที่ยว ผมสบายใจมากๆ และมีความสุขมากๆเช่นกัน  ได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น ได้เจออะไรที่ไม่เคยเจอ ได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำมากมาย ผมทำบ้านนอกๆ ให้พี่เขาหัวเราะ แต่ผมก็เห็นพี่เขามีความสุข มันเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำสำหรับ คนแรก และงานแรกของผม   ต่อจากนั้น พี่เขาก็ต้องไปอยู่ต่างประเทศ หลังจากกลับจากไปเที่ยวได้ไม่นาน   ตอนนี้ผมรับเป็นทั้งเทร็นเนอร์ และ รับงานพิเศษจากพี่วี หลังตกลงเวลากันลงตัวแต่ละงาน ไม่ให้กระทบงานประจำ
 
            งานที่สอง ผมเป็นผู้หญิง ที่ต้องไปเป็นเพื่อนเขาในงานวันเกิดเพื่อน....ก่อนไปเราก็ต้องตกลงการทำตัว เป็นยังไง รู้จักกันยังไง ผมทำงานอะไร? งาน เป็นไปด้วยดีครับ....งานไม่มีปัญหา หลังจากนั้นผมก็ เริ่มเรียนรู้ การทำงาน และ ทุกงานจะต่างกันบ้าง เช่นไปกินข้าว ดูหนังบ้าง ฟังเพลงบ้าง ตามแต่ลูกค้าคนไหนจะชอบแบบใหนครับ ไม่มีการนวดเป็นเรื่องราวนะครับ
 
              จนงานที่9  เป็นงานลูกค้าผู้ชาย คนแรก  เป็นเพื่อนสนิทของพี่วี  ครั้งแรกผมขอปฎิเสธไปก่อนแล้ว....ยังทำใจไม่ได้ เพราะกลัวทำให้งานพี่เขาเสีย แต่พี่วีบอกว่า ต่อไปผมต้องทำงานได้ทั้งผู้หญิง และผู้ชาย แต่ผู้ชายจะเยอะ ผู้หญิงจะน้อยแล้ว เพราะส่วนใหญ่ลูกค้าหลักจะเป็นผู้ชายซะ 90 %  ลูกค้าผู้หญิงมีไม่มากแค่ 10 % เอง และต่อไปผมต้องทำงานกับลูกค้าผู้ชายแล้วจะเลือกไม่ได้แล้ว .........
 
ขอบคุณกับการติดตามนะครับ มีเวลาจะมาเล่าต่อนะครับ
หวังว่า มุมอีกมุมของผม จะช่วยสร้างความสุข สร้างความไกล้ชิด ทั้งประสบการณ์ชีวิต และสิ่งดีๆ สานต่อเป็นสายสัมพันธ์ในอีกรูปแบบหนึ่งนะครับ

ขออนุญาติ แทรกข้อความของพี่ pjy ในหน้าแรกนะครับ เพราะกระทู้แรก มีจำกัดจำนวนตัวอักษร

[princekelly]

7 ธันวาคม 2556
.....
นอนคุยกันถึงบ้าน ถึงท้องทุ่งนา ที่มีเสียงนก สายน้ำ แถวบ้านตอนออกหาปูหาปลา ร้องเพลงนั่งเล่นกีต้ามีความสุข ด้วยกัน พูดไปพลางน้ำตามันไหลอยู่เรื่อยๆ ..............

น้ำตาไหลตามเลยครับ อยากกอดน้องพงษ์แน่นๆให้ตอนนี้เลย  /;sad

[jack]

ขอบคุณนะครับที่มาเล่าต่อ ยังไงก็จะรอฟังตอนต่อไปนะครับ

[Denchai]

ขอบคุณที่มาแชร์ให้ได้ทราบเรื่องราวนะครับ
พอได้ทราบแล้ว ผมยิ่งนับถือพงษ์จริงๆ ครับ
พงษ์ยอมรับและจริงใจกับการทำงานมาก จนผมเองยังอายเลยครับ
และถึงผมจะฟังเรื่องราวของพงษ์ยังไม่จบ แต่ผมก็อยากบอกว่า
ด้วยความกตัญญู สู้ชีวิต และความมานะบากบั่นของพงษ์
ผมขอให้พงษ์สำเร็จถึงเป้าหมายตามที่ปรารถนา
และครอบครัวมีความสุขนะครับ

[pjy]

อ่านแล้วแอบน้ำตาซืม ความทุกข์ของแต่ละคนหากไม่เจอกับต้วเองใครจะเล่ายังไงก็คงไม่เท่าที่เจอะเจอเอง มันอับจน มันท้อแท้จริงๆ ที่น้องพงษ์เจอหนทางนี้ จะว่าดีก็ไม่ใช่(ถึงจะดีกับพวกพี่ก็เถอะ)แต่อย่างน้อยก็เจอคนในวงการที่ดีนะ ที่สำคัญตัวพงษ์ไม่ได้คิดถึงว่าเป็นเรื่องน่าละอายแต่ถือเป็นอาชึพบริการและพัฒนามันจนเป็นรูปแบบที่ต้องใจพวกเรา ขอขอบคุณน้องพงษ์มากๆ ;/lovely

[tear]

แอบน้ำตาซึมเหมือนกันครับ ขอบคุณนะครับที่มาเล่าให้ฟัง สู้สู้

[ton7up]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[smiley_man1]

แล้วเราเป็นคนที่เท่าไหร่ของน้องพงษ์น้อ??? น้องพงษ์จะจำอะไรเกี่ยวกับเราได้มั่งไหมน้อ อิอิ?? ;/chaily

[hob]

ยิ่งอ่านยิ่งรักน้องพงษ์ มากขึ้นเลยครับ

[Singha]

 ;/nice ;/nice ;/nice

เข้ามาติดตามตอนล่าสุดฮับ

 ;/nice ;/nice ;/nice

[ton7up]

รออ่านตอนต่อไปครับ

[mayfly]

ไงก็มาถึงจุดนี้แล้ว ยินดีด้วยคับ  ;/nice

[siril]

แล้วเราเป็นคนที่เท่าไหร่ของน้องพงษ์น้อ??? น้องพงษ์จะจำอะไรเกี่ยวกับเราได้มั่งไหมน้อ อิอิ?? ;/chaily

จริงด้วย อยากรู้เหมือนกัน

[pjy]

แล้วเราเป็นคนที่เท่าไหร่ของน้องพงษ์น้อ??? น้องพงษ์จะจำอะไรเกี่ยวกับเราได้มั่งไหมน้อ อิอิ?? ;/chaily

จริงด้วย อยากรู้เหมือนกัน

ให้น้องพงษ์รื้อปฏิทินสิครับ ไปถามที่ห้องเลย

[katoon]

ชีวิตไม่สิ้นต้องต่อสู้กันต่อไป

[zero_man]

เป็นกำลังใจให้น้องพงษ์ นะครับ  สู้ๆมองไปข้างหน้านะครับ    ยังไงๆก็ยังมีคุณริ้วเคียงข้างอยู่ทั้งคนนะครับ

[pakawat]

ขอบคุณที่มาเล่าต่อครับ

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[onepiece]

ขอบคุณที่มาเล่าให้ฟังครับ

[patisserie]

a long journey!!

[siril]

แล้วเราเป็นคนที่เท่าไหร่ของน้องพงษ์น้อ??? น้องพงษ์จะจำอะไรเกี่ยวกับเราได้มั่งไหมน้อ อิอิ?? ;/chaily

จริงด้วย อยากรู้เหมือนกัน

ให้น้องพงษ์รื้อปฏิทินสิครับ ไปถามที่ห้องเลย

รื้อปฏิทินแล้วจะรู้หรือ

[siril]

เป็นกำลังใจให้น้องพงษ์ นะครับ  สู้ๆมองไปข้างหน้านะครับ    ยังไงๆก็ยังมีคุณริ้วเคียงข้างอยู่ทั้งคนนะครับ

อิอิ  ;/chai

[pjy]

แล้วเราเป็นคนที่เท่าไหร่ของน้องพงษ์น้อ??? น้องพงษ์จะจำอะไรเกี่ยวกับเราได้มั่งไหมน้อ อิอิ?? ;/chaily

จริงด้วย อยากรู้เหมือนกัน

ให้น้องพงษ์รื้อปฏิทินสิครับ ไปถามที่ห้องเลย

รื้อปฏิทินแล้วจะรู้หรือ

เผื่อเก็บข้อมูลเก่าๆไว้ โดยเฉพาะเวลานัดน่าจะสำคัญ

[pjy]

เป็นกำลังใจให้น้องพงษ์ นะครับ  สู้ๆมองไปข้างหน้านะครับ    ยังไงๆก็ยังมีคุณริ้วเคียงข้างอยู่ทั้งคนนะครับ

อิอิ  ;/chai

แต่อยู่ห่างกันคนละโยชน์ ;/ie ie ;/ie ie ;/ie ie

[tear]

เป็นกำลังใจให้น้องพงษ์ นะครับ  สู้ๆมองไปข้างหน้านะครับ    ยังไงๆก็ยังมีคุณริ้วเคียงข้างอยู่ทั้งคนนะครับ

อิอิ  ;/chai

เขิลอายเหรอครับ ^^