บันทึกลับ..บทที่ 3 "วิธีชีวิตของงาน...นวดอิสระ"

[พงษ์]

บักทึกลับ บทที่3





ตอนที่4วิถีชีวิตบนเส้นทาง...นวดอิสระ

สวัสดีครับสมาชิกทุกท่าน

หลังจากที่ผมเขียนเกริ่นไว้ ถึงความเป็นมาเป็นไปคร่าวๆ... บางเรื่องก็จำได้บ้างบางเรื่องก็ลืมไปบ้าง มาต่อกันเลยนะครับ

บางคนอาจสงสัยว่าทำไมผมถึงพูดแต่เรื่องความจำเป็น..หรือ รายได้ที่ขัดสนอะไรนักหนา...แต่สำหรับผมแล้วมันอาจจะเป็นสิ่งสำคัญ
ในชีวิตและ ความเป็นอยู่มากๆเลยครับ ....ผมพูดแบบเต็มๆปาก ไม่เคยอายใคร...ว่าผมจน

 เป็นคนบ้านนอก เป็นลูกชาวนาขนานแท้ที่ ไม่ใช่ทำนาเพราะมีที่นาเยอะแล้วเอาไว้ขายเป็นกิจการ หรอกนะครับ. แต่ทำนาก็เพื่อเอาไว้กินจริงๆ  เพราะที่นาที่พ่อกับแม่แกมีไม่ได้มีเยอะเลยครับ

 จะแบ่งขายก็คงเพราะไม่มีเงินซื้อของใช้นิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง.ครับผมก็เกิดมา ก็ต้องไปทำไร่ทำนากับพ่อ กับแม่ตั้งแต่เด็กตั้งแต่ใช้ควาย ขี่เกรียน จนมาเป็นรถไถ

 และก็เติบโตมากับท้องไร่ท้องนา เรียนรู้วิธีทำตั้งแต่เด็กๆ เวลาร้อนก็ร้อนสุดๆ ตากฝนกลางท้องนา พอหน้าหนาวอยู่กับฟางข้าวหน้าจนแขนขาแตกกล้าไปหมด
แต่มันคือความเคยชินเสมอมา และ สืบทอดมาตั้งแต่ปู่ มาจนพ่อ กับแม่ และรุ่นพวกผม มันเลย....รู้สึกว่าการอดและทนเป็นเรื่องปกติ แต่บางครั้งก็เป็นพอเห็นเพื่อนๆ ที่พ่อแม่เขารับราชการ หรือ อยู่ในเมือง เขาได้อยู่อย่างสบายๆ

ทำงานดีๆ มีเงินเก็บ ไม่ต้องตากแดด ตากฝน ถ้าเป็นแบบนั้นได้คงดีเป็นความคิดในใจเสมอมา....อยากเห็นพ่อแม่สบายบ้างครับ...
แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไรเลย และสู้อดทน แต่แค่หวังจะมีอะไรดีๆ ในอนาคตวันข้างหน้า.............

 จะว่าไปแล้ว....ครอบครัวของผม ทำนามาตลอด มีเพียงพ่อที่ หลังจากหมดหน้าทำนาก็จะลงมา ขับรถสามล้อ ตุ๊กๆๆ....พอช่วงทำนา พ่อก็จะกลับบ้าน. และก็ส่งเงินกลับบ้าน ผมกับพี่ๆน้อง และแม่ จะอยู่บ้านต่างจังหวัด ทำนา ชีวิตที่โดนปลูกฝังว่า อนาคตยังไงก็ต้องเป็นชาวนา มันฝังอยู่ในตัวพวกผมมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ เพราะญาติพี่น้อง ทุกคนก็เป็นชาวนากันหมด

ไม่ค่อยมีใครรับราชการหรือ ทำงานบริษัทใหญ่โต....เท่าไหร่ เรื่องการเรียนครอบครัวพ่อ แม่ เลยไม่ค่อยได้ส่งเสริมอะไรมาก เรียนก็ได้ไม่เรียนก็ได้ แต่ถ้าเรียนใครจะส่ง....? จะเอาเงินที่ไหน..? และไม่มีคนปูทาง ผมก็หวังเสมอว่าโตขึ้น ก็คงทำนา หรือ อาจจะไปขับรถสามล้อ เหมือนพ่อ หรือ ถ้าดีหน่อยก็คงเป็น แทคซี่หละครับ.......ความคิด ณ.ตอนนั้น

ผมมีพี่สาว1คน พี่ชาย1คน ตัวผมคนกลาง และ น้องชายคนเล็ก.ครอบครัวลำบากมากๆเลยครับตอนเด็กๆ...มีเพียงพ่อคนเดียว ขับรถสามล้อ จนพี่สาวเรียนจบป.6 ถึงได้มาทำงานที่กรุงเทพเป็นพี่เลี้ยง...อยู่กรุงเทพ...ช่วยพ่ออีกแรง

จนพี่ชายผมเรียนจบ ป6.ไม่มีใครได้เรียนต่อ...พี่ชาย ก็มาเป็นช่างซ่อมรถสามล้อ ที่อู่ที่พ่อผมขับแล้วค่อยมาขยึบมาขับสามล้อเหมือนพ่อ....เหลือผม กับน้องชาย อยู่บ้าน  ตอนนั้นฐานะก็เริ่มดีขึ้นบ้าง เพราะมีคนมาทำงานที่กรุงเทพฯ ตั้ง3 คนแต่ พอฤดูทำนาทุกคนก็ต้องกลับ ทุกคนคงได้เรียนแค่ป6. แม่พูดอย่างนั้นมาตลอด. ...ผมและน้องชาย ก็คงเช่นกัน....และก็หวังว่าจะได้มาขับรถเหมือนพ่อและพี่ชาย

แต่โชคชะตาก็เข้าข้าง ผมดันได้ทุนเรียนดีแต่ยากจนตั้งแต่ ประถม และครูก็ได้ไปขอพ่อกับแม่ ให้ผมได้เรียนต่อ มัธยม แถวบ้านที่พึ่งมีมาเปิดใหม่ในปีของผมที่กำลังจะจบประถมนั้นเอง....เรียนไปเรียนมา ผมดันเรียนดี ขยันแถมเป็นตัวแทนโรงเรียนสร้างชื่อเสียงหลายเรื่องโรงเรียนก็พอมีชื่อ จากโรงเรียนมัธยมเล็กๆ...ผมได้โควต้า พิเศษ แถมอาจารย์ก็สนับสนุนเป็นการใหญ่. ช่วยคุยช่วยขอทุนการศึกษาทำให้ผมได้เรียนสูงกว่าพี่น้อง...ส่วนน้องชายก็จบแค่ม.3. เพราะอาจเรียนไม่ค่อยเก่ง หรือ โชคไม่ช่วยด้านเรียนแม่เลยไม่ให้เรียน ผมก็ได้ทุกคนที่บ้านคอยสนับสนุน พี่สาว พี่ชาย น้องชายยอมไม่เรียนต่อ..

เพราะต้องมาส่งผม...ผมเองรู้สึกมาตลอด...ว่าผม เอาเปรียบพี่ๆและน้องชายทุกคน...จนรู้สึกว่าผม ต้องตอบแทนที่ทำให้ผมได้ เรียนสูงกว่าคนอื่นในบ้าน พ่อกับแม่เองแกก็ภูมิใจมากที่มีลูกชายได้เรียนสูงๆคงได้มีหน้าที่การงานที่ดี....ผมต้องรับผิดชอบและคอยตอบแทนโอกาสนี้ เพื่อไม่ให้ครอบครัวผิดหวัง...เท่าที่ผมจะทำได้...มันเลยเป็นความรู้สึกกดดันลึกๆในใจเสมอมา...

           ขอโทษนะครับที่ต้องเอาเรื่องครอบครัวมาเล่า บางคนอาจจะลำบากกว่าผมก็ได้...แต่แค่อยากให้รู้ความเป็นมาและความรู้สึกในทางเลือกอีกมุมหนึ่งของผม..แค่นั้นเองครับ..ครับ   

ผมไม่ได้..บอกว่าคนที่ ทำไร่ทำนา หรือ ไม่ได้มีฐานะดีหรือขัดสนเงินทอง ต้องมาทำงานแบบนี้นะครับ แค่วิถีชีวิตของแต่ละคน อาจเดินมาไม่เหมือนกัน เจอกับจังหวะต่างกัน .....แต่เราก็จำต้องเลือกในบางเรืองที่ คิดว่าถึงเวลา...ต้องทำ อาจไม่มีใครกำหนด เส้นของชีวิตได้แน่นอนซะทุกอย่าง
ถ้าเรายอมรับ และ เลือกที่ทำ มันก็อยู่ที่เรา...แล้วครับ จะเดินต่อ หรือ ถอยหลัง

...แต่ตอนนั้น ผมดันมาตกงาน หางานก็ไม่ได้...มันยากเพราะผมเองก็แทบไม่มี คนรู้จักที่จะแนะนำหรือ มอบงาน ณ.ตอนนั้น. เพราะทุกคนในเมืองใหญ่ก็ต่างขนขวายเอาตัวรอด. แย่งงานหารายได้เพื่อ แลกกับความเป็นอยู่กันทั้งนั้นครับ....ตอนนี้ผมคงมีเพียง. พี่วี และ งานนวด งานนี้...บางครั้งสิ่งที่ผมได้เรียนมา ไม่รู้จะได้ใช้รึเปล่า...แต่ไม่เป็นไรครับ. ตอนนี้ขอให้มีงาน ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน และเราเองไม่เดือดร้อน ก่อน..ดีกว่า

(ขอโทษที่เกริ่นมาซะนาน..และ เวิ่นเว้อไปไกลเลยครับ)

มาต่อเรื่องนวดดีกว่าครับ

ช่วงที่ผมเริ่มรับงานนวดเป็นเรื่องเป็นราวแต่ส่วนใหญ่ก็จะรับงาน ผ่าน พีวี เป็นหลัก พี่เริ่มลงประกาศในเว็บประกาศตอนนั้นแกก็ลงไว้หลายเว็บนะครับแต่จะลงไว้เฉพาะเว็บที่มีประกาศรับนวดอิสระเหมือนกันเท่านั้นเว็บปกติทั่วไปจะไม่มี และจะมีการเซ็นเซอร์หน้าของผมและเด็กทุกคนไม่มีการเปิดเผยช่วงแรกๆผมก็ให้พี่วีลงเบอร์โทรของแกแล้วก็รับส่งงานผ่านแก.....

แต่พอนานขึ้นลูกค้าติดต่อมาเยอะขึ้นบางทีเวลาของผมเวลาของพีวีก็ไม่ตรงกันรับงานผิดๆถูกๆกันบ้าง
.....ผมก็เลยคุยกับพี่วีตกลงเรื่องการรับงานเองแล้วก็รายได้ค่าใช้จ่ายก็มาตกลงกันให้เป็นเรื่องเป็นราวเพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่ายอีกทีพี่วีก็ไม่มีปัญหาครับ....

    สำหรับลูกค้าส่วนใหญ่ก็มาจากเว็บไซต์เป็นหลักพีวีก็จะลงเบอร์โทรของพี่วีไว้แล้วก็แจ้งข้อมูลไว้ว่ามีเด็กในสังกัดถ้าใครสนใจก็ติดต่อผ่านแกได้ส่วนรายได้ก็อาจจะไม่มากเท่ากับช่วงรับงานจากลูกค้าของแต่ตอนแรกแรกแต่จะเป็นงานแค่ชั่วโมงครึ่ง และเป็นงานนวดเป็นหลักไม่มีการนัดทานข้าวดูหนังหรือใช้เวลากับลูกค้านาน.           


       อาจจะเป็นเพราะรูปแบบของสังคมเปลี่ยนไปด้วยครับ ผมก็เริ่มมาฝึกนวดเป็นเรื่องเป็นราวแล้วก็เริ่มเล่นเริ่มออกกำลังกายจริงๆจังๆ หลังจากหยุดไปเพราะออกจากการเป็นครูฝึกเทรนเนอร์......ตอนแรกแรกก็ไม่ได้สมัครที่ฟิตเนสก็เล่นตามสวนสาธารณะบ้างในห้องบ้าง

....เพราะการสมัครสมาชิกในฟิตเนสจะแพงมากตอนนั้น สำหรับสถานที่ผมรับงานกับลูกค้าหลักๆเลยผมจะออกรับงานข้างนอกไปหาลูกค้าบ้างหรือแม้แต่ไปตามโรงแรมบ้าง

.......เพราะบางคนไม่สะดวกที่บ้านก็ต้องไปโรงแรมชั่วคราวสำหรับห้องผม ช่วงแรกย้ายมาพักกับญาติ เลยไม่กล้าให้ลูกค้ามานวดที่ห้อง อีกทั้งกลัวหลายๆอย่าง ทั้งความเป็นส่วนตัว ความปลอดภัย. ก็อาศัยไปข้างนอกเป็นหลัก.

แต่ปัญหาของการรับงานข้างนอกมีมากจนเจอเรื่องราวที่เป็นปัญหาไม่หมดเลยครับผมจะขอยกตัวอย่างเป็นบางข้อที่เกิดกับผมบ่อยบ่อยแต่ผมว่าเด็กนวดที่รับงานอิสระทุกคนคงเคยเจอกัน

1) ลูกค้าแกล้งนัด....ส่วนใหญ่จะบอกว่าจะจ่ายราคาดีแล้วก็จะนัดไปที่นั้น ที่นี่....หรือไกลๆจากที่ที่เราอยู่  โดยส่วนใหญ่ เขาจะบอกจ่ายดีสนใจจริงๆ + ค่าทางด่วน + ค่าแท็กซี่ทุกอย่างเสร็จสรรพแต่พอไปถึง  ก็ปิดเครื่องบ้าง  ไม่รับสายบ้าง ตัดสายเราทิ้งบ้าง. สุดท้ายเราก็ต้องกลับ ก็เสียความรู้สึกครับ...ช่วงแรกๆ  แทนที่จะได้รายได้กลับมากับต้องเสียค่าใช้จ่ายค่ารถ เสียเวลาและเสียความรู้สึกด้วยครับ ...แต่จะทำอะไรได้ครับ ถ้าเรารู้ว่า เขาจะแกล้งนัดเรา เราคงไม่มา....จนสุดท้ายเจอบ่อยๆจนชิน  ลุ้นเอา...หน้างาน แต่ก็พยายามไม่ไปไกลมากๆ
ถ้าโดนอีก ก็ได้แต่เซฟเบอร์ไว้ครั้งต่อไปก็ไม่รับงานคนนี้อีกแต่เราก็ไม่รู้เพราะว่าถ้าเค้าเปลี่ยนเบอร์แล้วก็จำไม่ได้

2) เรื่องสถานที่.....ของลูกค้า....บางครั้งสถานที่ก็ไม่ได้พร้อมที่จะรองรับกับงานของเรา....ยิ่งถ้าลูกค้าอยู่กับที่บ้านอยู่กับ พ่อกับแม่ หรือว่าครอบครัวผมก็ต้องแอบๆ ย่องเข้าไปเพื่อให้บริการบางทีห้อง หรือ บ้านลูกค้าเค้าก็ไม่ค่อยสะดวกมี คนมาหาก็ต้องแอบแอบตามตู้เสื้อผ้าบ้าง. ตามระเบียงตามใต้เตียง...หรือ มุมที่จะซ่อนได้...มันบอกไม่ได้ว่าจะเจอกับอะไรจริงๆครับ..ยิ่งถ้าเค้ามีแฟนแล้วแฟนเค้ากลับมาโดยที่ลูกค้าไม่รู้...เราต้องซ่อนตัวให้ดีที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่มีปัญหาบางครั้งเงินก็แทบจะไม่ได้เหมือนกันเพราะว่าเราต้องเอาตัวให้รอดเพื่อไม่ให้มีปัญหากับแฟนเขา เรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นมากมายเลยครับ.....

3) เรื่องเวลาครับ.....เวลาสำหรับงานอิสระมันจะไม่แน่นอน...ลูกค้าก็ไม่ได้มีเวลาให้เราแน่นอนเท่าไหร่ บางครั้งผมต้องไปรอเขาสะดวก...หรือ ยังไม่ถึงที่นัดหมายบ้าง.......อยู่ที่ตัวลูกค้าเป็นหลักเลยบางทีหนึ่งวันผมรับงานได้แค่คนหรือสองคนเพราะบางคนนัดเที่ยงบ้างช่วงกลางวันก็ว่างแล้วนัดอีกทีก็ตีสองตีสามบ้างก็จำเป็นต้องไปบางทีไปเจอลูกค้าที่ ทีเมามาบ้างไปเที่ยวกลับมาบ้างก็ต้องรับอารมณ์เขาให้ได้กลับมาก็ง่วงแต่ก็ทำไงได้ล่ะครับดีกว่าไม่มีงาน

4) ลูกค้าโกงค่าตัวไม่ยอมจ่าย...ก็มีครับพอถึงเวลาจะจ่ายก็เบี้ยวบ้างอิดออด บางยิ่งถ้าไปตามโรงแรมชั่วคราว พอบริการเสร็จ มีบางคนหลอกให้เราอาบน้ำก่อนแล้วก็วิ่งออกจากห้องโดยไม่จ่ายค่าตัวก็มี...แย่กว่านั้นหาว่าเราขโมยของบ้าง....เงินในกระเป๋าหายบ้าง....หลายสิ่งที่ต้องเจอครับ

5) มีบางครั้งบางคนติดต่อมาเพื่อให้ไปรับงานต่างจังหวัดก็ตกลงราคากันเรียบร้อยผมยอมรับว่าเรื่องรับงานต่างจังหวัดมันเสียงมากแต่บางคนก็พยามจนเราคิดว่าเค้าไม่มีปัญหาแล้วก็อยากใช้บริการเราจริงๆแต่สุดท้ายเสียเสียเวลา ไม่ได้เงินแถมเสียความรู้สึกกับมาช่วงหลังหลังผมถึงไม่รับงานต่างจังหวัดแล้วครับ...ตัดปัญหาความไม่สบายใจออกไปดีกว่า

          หลายหลายเหตุการณ์หลายหลายปัญหาที่เกิดขึ้น  ที่จริงผมเจอเยอะกว่านี้อีก แต่บางเรืองก็ไม่อยากเอามาเล่า ไม่อยากจดจำ..ให้มันหายไปจากกาลเวลาดีกว่า...แต่บางเรื่องมันเจอซ้ำๆบ่อยบ่อยจนเริ่มชินก็คิดซะว่างานนี้...เขาคงต้องพบต้องเจอกันทุกคนต้องละมั้ง."ผมคิดเข้าข้างตัวเองนะครับ ." จะได้สบายใจ.. คนอื่นก็คงเจอเหมือนกันกับผม อยู่ที่เราจะพลาดกับคนคนไหนกับใครแค่ไหนแค่นั้นเองครับ

หลายๆครั้ง....เกิดปัญหาขึ้นกับตัวเอง ผมก็ไม่เคยโทรไปว่าโทรไปด่า หรือส่งข้อความ ไปว่าเค้าหรือใครนะครับ... นะครับ ผ่านแล้วผ่านเลย.ผม..คิดว่า ยิ่งเราโทรไป เขายิ่งสะใจที่ได้แกล้ง...เรา ถ้าเราเฉยๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แค่จดและ จำไว้เป็นบทเรียนจะได้ไม่โดนอีก

หรือ    เขาหลอกเราแกล้งเราเดี๋ยวเขาคงโดนบ้างซักวัน..คงมีสักว่าที่เขาไปเจอคนไม่ยอมเขาก็คงมีปัญหาเอง..หรือ.ก็คิดซะว่าชาติที่แล้วผมคงเคยทำกับเขาไว้ชาตินี้เค้าก็เลยมาเอาคืน......คิดแบบนี้แล้วก็สบายใจ

   หรือจะคิดในทางหนึ่งก็ได้ประสบการณ์หนึ่งในชีวิตของทุกงานก็คงต้องเจอแบบนี้บ้าง....ยิงไปสร้างสัตรู....มันก็ไม่จบไม่สิ้น......เราเองก็เสียความรู้สึกขึ้นไปอีก .....

แค่ผมอยากบอก...ไม่ว่าจะเมื่อก่อน หรือ ตอนนี้ หรือ อนาคตก็ตาม...การที่จะนัดนวด หรือ นัดเจอ หรือ นัดธุระอะไรก็ตามนะครับ ถ้าเราติดธุระมาไม่ได้ แค่บอกคนที่เรานัด ว่าไม่สะดวก แค่บอกเขานะครับ ไม่มีใครว่าเลย ผมเช่นกัน ....แต่ถ้า หายไป ติดต่อไม่ได้  ไม่แจ้งอะไรเลย เชื่อไว้เลย...ครั้งต่อไปคุณจะ...ไม่ได้รับการเชื่อใจ จากคนที่คุณได้ผิดนัด หรือ แกล้งนัดเขา  หรือ หากได้เจอกันอีกครั้ง...จริงๆ รับรอง ความรู้สึกดีๆ มันจะหมดไป คุณจะเป็นคนหมดค่าในสายตา ไปเลย....เพราะคุณทำมันเอง

ผมเหมือนกันครับ ถ้าได้นัดหมายแล้ว ถ้าไม่ติดอะไรจริงๆ หรือ ไม่มีการผิดพลาด ผมจะรีบแจ้งรีบบอกให้เร็วที่สุด....เพราะผมเข้าใจเสมอ ทุกคนสามารถติด...ธุระด่วนกระทันหันกันได้  แต่ต้องแจ้งให้เขาได้ทราบว่าเราไม่สามารถไปพบไปเจอได้..ง่ายนิดเดียวครับ  เพราะอีกคนอาจจะเฝ้ารอเราอยู่....ผมมองว่าทุกคน สำคัญกับการนัดหมายนะครับ  เช่นเดียวกันหากผมลืม หรือ ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ แกล้งนัดเล่นๆ  ของลูกค้าที่จองไว้...ลูกค้าก็คงไม่พอใจผมเช่นกัน และผมก็คงไม่มีใคร เชื่อถือ ที่จะมาจองคิวเป็นเรื่องเป็นราวอีกต่อไป.........มันคือ มารยาทที่ดีที่เราจะต้องเอาไปใช้ในชีวิตประจำวันครับ  ไม่ใช่แค่งานของผมหรอก........


สำหรับผมแล้ว.... ลูกค้าคนดีๆเยอะมากๆครับ มากกว่าลูกค้าที่ทำให้เราเครียดซะอีก เพราะไม่อย่างงั้นผมคงไม่สามารถทำงานนี้ได้นาน
คงหมดกำลังใจ  เวลาผมโดนแกล้งนัด. เบี้ยวค่าตัว หรือ เจอปัญหาต่างๆ...ผมก็นึกถึงลูกค้าที่ดีกับเรา. นิสัยดีๆ ให้เกียรติเราเป็นเสมือนของวิเศษช่วยสร้างกำลังใจให้สู้ต่อจริงๆครับ....และก็ การบริการที่ดี เราก็อยากมอบให้เป็น สิ่งตอบแทนที่ เขาได้มอบมิตภาพ มอบความจริงใจให้ผมเช่นกัน...
........ชีวิตนี้ผมเจอลูกค้าที่ดีดีหลายคนนะครับแล้วทุกวันนี้ผมก็ยังจดจำแล้วก็ยังนึกถึงอยู่เสมอเสมอๆ..ไม่เคยลืม.ลูกค้าบางคนก็ยังมาให้บริการแล้วแวะเวียนมาหาผม....จนถึงทุกวันนี้และเป็นคนที่พิเศษในชีวิตของผม....อยู่ทุกวันนี้บางทีผมก็ไม่เคยพูดแต่คิดเสมอว่านี่คือบุคคลที่ผมต้องจดจำไปในชีวิตนี้และตลอดไปเลยครับ.......

**เรามาต่อ..เรื่องนวดกันดีกว่าครับ**

ช่วงหลังๆผมเริ่มเกิดปัญหากับการรับงานข้างนอกมาก ลูกค้าแก้ลงนัดเยอะขึ้นอาจเพราะซิมการ์ดมันหาซื้อง่ายและไม่มีการจดทะเบียนเป็นเรื่องเป็นราวไม่มีลายไม่มีอะไรที่จะสามารถยึด เป็นหลักประกันได้เหมือนทุกวันนี้มันครับ

จน ญาติผมที่ขายของอยู่จตุจักร...ที่ผมพักด้วยเขาต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น.... ผมเลยคุยกับพี่วีว่า...อาจจะใช้ห้องที่ผมพักเป็นห้องนวดไปด้วย..เพราะจะได้ลดปัญหาหลายๆ อย่าง ก็เริ่มมาตกแต่งห้อง....ให้สะอาดและ สวย จัดห้องเป็นอาทิตย์เลยครับ....เพราะมันเป็นอพาทเม็นท์เล็กๆ เป็นห้องพัดลมด้วย ก็ได้พี่วีมาช่วยแต่งนี่หละครับ....และได้มุมข้างเตียงใต้ตู้เสื้อผ่าเล็กๆ เป็นที่นวด.....เพราะไม่กล้าเอาไปนวดที่เตียงนอน เพราะจะเปื้อนน้ำมัน....

ก็ค่อยๆ จัดค่อยๆ แต่งจนลงตัว...แล้วก็เริ่มบอกลูกค้า ว่าผมมีสถานที่แล้วนะครับ....เป็นห้องผมเอง พอเก็บตังค์ก็เริ่มลงทุนซื้อแอร์ เอง ซื้อเครื่องซักผ้า และอุปกรณ์ต่างๆ ที่จำเป็นต้องใช้ ลูกค้าก็เริ่มมามากขึ้น. ใครใครก็เลยนึกถึงผมตั้งแต่สมัยอยู่ราชเทวีแล้วว่าเป็น..."พงษ์ราชเทวี"

แต่ก็ยังไม่มีท่านวดอะไรพิเศษนะครับ ....เป็นท่านวดธรรมดา เปิดเพลงเบาๆ บ้างเพลงนักร้องทั่วๆไปบ้าง นวดไป....คุยกับลูกค้าไป
แต่ผมเป็นคนขี้อายครับ ช่วงแรกๆ จะไม่ค่อยคุย ....เหตุผมหลักๆ ก็คือ พูดภาษากลางไม่ชัด...ติดพูดอีสาน สำเนียงเลยแปลกๆ ลูกค้าชอบแซวผมเลย ไม่ค่อยกล้าพูดมาก บางครั้งพูดอีสานปนไทย....เลยไม่ค่อยมั่นใจด้วย

แต่ก็ค่อยๆ ฝึกและ ถ้าสนิทก็คุยง่ายสบายเลยครับ.......ช่วงนั้นผมก็รับงานข้างนอกสลับ ในสถานที่ด้วย ผมเริ่มมีลูกค้าประจำมากขึ้น และ ดูแลตัวเองออกกำลังกายเยอะขึ้น....พี่วีก็สอนเรื่องการทำงานต่างๆ ลูกค้าสอนบ้าง ก็เก็บเอามาใช้ปรับปรุงเรื่อยๆ จนเริ่มคล่อง

แต่อารมณ์เป็นเรื่องใหญ่....กว่าผมจะทำใจได้ก็ต้องใช้ตัวช่วย เยอะเลยครับ ทั้งดูหนัง ทานอาหารเสริม ไวอาก้า กินจนปวดหัวไปหมด....

เลยมาเน้นเรื่องนวด...เป็นหลัก และ ตามใจลูกค้าบ้างเท่าที่จะทำได้ครับ...จนมีลูกค้าเยอะขึ้น มีคนไปรีวิวในเว็ป ผมก็เลยเป็นที่รู้จักในเว็ป

Tmm....โดยพี่วี จะเป็นคนไปลงข้อมูลให้ ส่วนเรืองรายได้ค่าใช้จ่ายก็มาตกลงกันอีกที.....ลูกค้าจากเว็ปต่างๆก็เริ่มมาใช้บริการมากขึ้น จนมีคนไปเขียนชม ทั้ง ด่า ทั้งติ เยอะแยะเลยครับ ..........ทำให้ผมต้องคอยระมัดระวัง เรื่องงานบริการ ให้ลูกค้าประทับใจ

 แรกๆ ยอมรับว่าเกร็งๆมากๆ
เพราะกลัวลูกค้าจะเอาเราไปว่า กลัวบริการให้เขาไม่ประทับใจเหมือนคนที่มารีวิวไว้

ขอพักเรื่องไว้ก่อนนะครับ

มีเวลาจะมาเล่าต่อนะครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

24 พฤศจิกายน 2559

พงษ์..ครับ




 

[man_u]

อ่านแล้วประสบการณ์ เยอะดีครับ. เป็นกำลังใจให้พี่พงศ์นะครับ. รออ่านอยู่นะครับ

[gaga]

Drama มากๆค่ะ

[navavich]

โห ผ่านอะไรมาเยอะเลยนะครับ

[blackcombat7]

เป็นกำลังใจให้นะครับ

[siril]

โห ผ่านอะไรมาเยอะเลยนะครับ

เยอะมากๆ

[natguy]

อ่านทุกตอน มีแง่มุมใช้ชีวิต ชอบเรื่องการสู้ กับตรงเวลา อ่านแล้วยิ่งชื่นชม

[siril]

อ่านทุกตอน มีแง่มุมใช้ชีวิต ชอบเรื่องการสู้ กับตรงเวลา อ่านแล้วยิ่งชื่นชม

ตอนนี้เงียบไม่เห็นมีตอนใหม่เลยนะ

[natguy]

ยิ่งอ่านยิ่งปลื้มนะคับ

[siril]

ยิ่งอ่านยิ่งปลื้มนะคับ

แต่ก้อไม่มาต่อ

[Scorpion]

อ่า คนอิสานคือกัน ^^

[siril]

อ่า คนอิสานคือกัน ^^

คนบ้านไหนล่ะ

[Somchai Sangdee]

สู้ชีวิตอย่างยอดเยี่ยมมากครับ

[Burgandy]

ขอบคุณนะครับ

[p2rex2]

Thanks for sharing your story.

[fuzion]

สุดยอดมากๆครับ อยากเจอเร็วๆ

[Kitdee]

ชอบในแนวคิดมากๆเลยครับ

[just4touch]

มาติดตามคร้าบ

[Tawan]

มาถึง บท 3 แล้ววววว คนบางคนตั้งใจทำงาน พยามทุกวิถีทางเพื่อหาเงิน ทุ่มทั้งแรง ทุ่มทั้งใจ แต่สำหรับบางคนกลับเห็นเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องสนุก แต่ก็นะเราบังคับใครไม่ได้ นอกจากตั้งสติและเดินหน้าต่อไป
>>>>ต่อบท 4 เลยแล้วกัน

[tin2599]

เป็นกำลังใจให้จ้า

[kk_21]

 (:Thank you:) (:Thank you:) (:Thank you:)  เป็นกำลังใจให้นะครับ

[tin2599]

 

[Twptsshop]

สู้ต่อไปครับ น้องพงษ์  ความจนมันน่ากลัว ⚘⚘⚘⚘

[tin2599]

  สู้สู้จ้า

[Twptsshop]

ขอบคุณสวรรค์ ที่ดลบรรดาร ให้มารู้จัก และเจอะเจอ ผู้ชายที่แสนดี และน่ารัก อย่างน้องพงษ์